“Μία μπουκιά για τη μαμά, μία για τον μπαμπά και μία για τη νονά”. “Αν δε φας όλο σου το φαγητό δε θα μεγαλώσεις”. “Μην αφήνεις την τελευταία σου μπουκιά, είναι η δύναμή σου”.
Ένας σοβαρός κίνδυνος είναι ο διαβήτης τύπου 2. Η ινσουλινοαντίσταση ενισχύεται με την παχυσαρκία, ειδικά σε παιδιά που παρουσιάζουν ενδοκοιλιακό λίπος. Η ινσουλινοαντίσταση και η αυξημένη παρουσία ινσουλίνης συνδέονται επίσης με την αυξημένη εμφάνιση πολυκυστικών ωοθηκών, υψηλή πίεση καθώς και από αυξημένα λιπίδια στο αίμα που μπορεί με την σειρά τους να προκαλέσουν καρδιακά επεισόδια.
Το ιδανικό βάρος των παιδιών υπολογίζεται με βάση τους πίνακες ανάπτυξης. Στα παιδιά η λέξη ιδανικό βάρος είναι σχετική, μια και αυτό διαφοροποιείται και είναι άμεσα σχετιζόμενο τόσο με το ύψος όσο και με την ηλικία του παιδιού.
Δεν θεωρώ πως η παιδική παχυσαρκία είναι προϊόν της οικονομικής κρίσης, αλλά ίσως είναι αποτέλεσμα μια κρίσης ενός συστήματος αξιών δυτικού τύπου που έχει ριζώσει για τα καλά και στην ελληνική κοινωνία και δεν αφορά μόνο στην διατροφική μας κουλτούρα.
Η βιομηχανία των τροφίμων παράγει όλο πιο θελκτικές και γευστικές τροφές πλούσιες σε αλάτι, λιπαρά και κενές θερμίδες. Οι διαφημίσεις στην τηλεόραση και στο διαδίκτυο μας προτρέπουν στην κατανάλωση γρήγορου και εύκολου φαγητού. Η απομάκρυνση από το παραδοσιακό μεσογειακό μοντέλο διατροφής, ο τρόπος διαπαιδαγώγησης που καθιστά τα παιδιά πιο ανεξάρτητα και απαιτητικά, όλα τα παραπάνω σε συνδυασμό με την ελλιπή φυσική δραστηριότητα και τη μειωμένη κίνηση, αποτελούν τις βασικότερες αιτίες της παιδικής παχυσαρκίας.
Με βάση τα παραπάνω οι σχολικές καντίνες συνάδουν με το σύγχρονο διατροφικό προφίλ. Το κυλικείο οφείλει να ικανοποιεί τις γευστικές απαιτήσεις των παιδιών. Σαφώς η καντίνα θα όφειλε να έχει υγιεινές και θρεπτικές προτάσεις, ωστόσο μέρος της ευθύνης μοιράζεται και στους γονείς που οφείλουν να εκπαιδεύουν το παιδί τους στην διαμόρφωση μιας διατροφικής κουλτούρας. Το μόνο σίγουρο είναι πως ένα ή δύο μη θρεπτικές επιλογές από την καντίνα δε είναι ικανές από μόνες τους να καθορίσουν απόλυτα την εξέλιξη στα κιλά ενός παιδιού, αν δεν συντρέχουν και άλλες σύνοδες συμπεριφορές.
Σε μεγάλο βαθμό απάντησα παραπάνω. Αυτό που πρέπει να καταλάβουμε είναι ότι η παιδική παχυσαρκία είναι μια πολυπαραγοντική νόσος, όπου η συμπεριφορά απέναντι στην τροφή αποτελεί κεντρικό στοιχείο που μπορεί να προκαλέσει το πρόβλημα ή αντίστοιχα να το θεραπεύσει. Η εκπαίδευση και η διατροφική αγωγή τόσο στα παιδιά όσο και στους γονείς αποτελεί πρωταρχικό στοιχείο σε ένα πιο ολιστικό πλαίσιο παρεμβάσεων που πρέπει να υλοποιηθούν με σκοπό την πρόληψη και την αντιμετώπιση τόσο της παιδικής παχυσαρκίας όσο και αυτής των ενηλίκων.
